«Δρασκελώντας από τη μιαν άκρη ως την άλλη, γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες τους»

«Των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε» (τα σπίτια σας καίγονται και εσείς τραγουδάτε), μπορεί να λέει αλληγορικά ο Αίσωπος, αλλά επιτρέψτε μου να σιγοτραγουδήσω σήμερα παρέα με τον Γεράσιμο Ανδρεάτο τους στίχους του Μανώλη Αναγνωστάκη, να τους ερμηνεύσω στη συνέχεια με το δικό μου τρόπο και να τους αφιερώσω στη μνήμη του ηρωομάρτυρα Σολωμού Σολωμού.

Στην καθημερινή πρόσκληση – πρόκληση του παιγνιδιού της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, «στουν τον τόπον πο'ν καμένος, τζι' εν θωρεί ποτέ δροσιάν», κατά πως λέει ο ποιητής, όλοι εμείς οι ιθαγενείς της Μακαρίας νήσου χαρίσαμε τη «βασίλισσά» μας, την εθνική μας υπερηφάνεια και αξιοπρέπεια για να εναποθέσουμε την καρδιά μας και να δοθούμε ολοκληρωτικά στην αγκάλη της φλύαρης οικονομικής ευμάρειας και της ωχαδελφοσύνης.

Η σημερινή μας εικόνα οικτρή. Τραβάμε απλά μπρος με δανεικά και μνημόνια «σκυφτοί δίχως καν όνειρα», μιμνησκόμενοι, αμέθυστοι, «ημερών αρχαίων».

Μένουμε πια δίχως «αγαπημένη» και δίχως αντιστάσεις, έτσι κι αλλιώς από καιρό χαρίσαμε τους πύργους μας, δεν στοχεύουμε πλέον σ’ αξίες και ιδανικά, τούτα κι αν έχουν πεθάνει από καιρό.

Τ’ άλογα μας, οι κινητήριες μας δυνάμεις, έχουν δοθεί στον αφιονισμό της ομάδας, του κόμματος, της οργάνωσης, των ρασοφόρων γκουρού. Γεμίσαμε με φτιαγμένα τσολιαδάκια και χαμένα προσκοπάκια των εύηχων συνθημάτων, προσκαρτερούντες «να φυσήσει ένας αέρας» ή τον Πενταδάκτυλο να ανασηκώσει τις πλάτες του και να τους αποσείσει, χωρίς προσωπικά να κουνάμε το δακτυλάκι μας.

Παράλληλα, ξεριζωμένοι εμείς «περί άλλων τυρβάζουμεν»,  περνώντας τη Γραμμή «για μια πόρνη φτηνή ή για καζίνο και πούρα» βολτάροντας και απολαμβάνοντας τον «καλό μεζέ» στο λιμανάκι της Κερύνειας, προσπαθώντας να καταλάβουμε ή να πιστέψουμε «πώς μας τους έφερε η αγαπημένη θάλασσα».

Μπροστά σ’ όλη αυτή την άγονη πραγματικότητα, η μνήμη «μιας μοναδικής και μοναχικής τρέλας». Σολωμός Σολωμού ο «τρελός», της χορείας των «ηρώων – τρελών», που θα πρέπει να κρατήσουμε.

Να θυμόμαστε εκείνο το «δρασκελώντας από τη μιαν άκρη ως την άλλη, γελώντας μπρος στις τόσες πανοπλίες τους και μπαίνοντας μέσα στις γραμμές τους ξαφνικά», το οποίο αναστάτωσε «τις στέρεες παρατάξεις» της καθημερινότητάς μας.

Η έκδηλη «έκπληξη» της εικόνας του στον ιστό της τουρκικής σημαίας ευελπιστούμε ότι θα ενεργοποιήσει τα εναπομείναντα αντανακλαστικά μας και θα πυροδοτήσει την κουρασμένη, απογοητευμένη και απελπισμένη κοινωνία μας, για να ξεφύγει και να λυτρωθεί από τις αγκάλες του Μορφέα.

Ας μάθουμε επιτέλους πού «πατούμε και πού πηγαίνουμε».

Αιωνία του η μνήμη.

Λουκάς Α. Παναγιώτου

12 Αυγούστου 2012