Εσπερίδα μνήμης Γέροντος Γαβριήλ

Στὸ ἀμφιθέατρο τοῦ πολιτιστικοῦ κέντρου «Ἀρχάγγελος» τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου πραγματοποιήθηκε τὴν Κυριακή, 4 Δεκεμβρίου 2016, ἑορταστικὴ ἑσπερίδα γιὰ τὰ τρία χρόνια ἀπὸ τὴν ἐκδημία τοῦ μακαριστοῦ Γέροντος Γαβριήλ, Καθηγουμένου τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἀποστόλου Βαρνάβα.

Ἡ ἑσπερίδα τῆς ὁποίας ἀκολούθησε ἀγρυπνία στὸν παρακείμενο Μετοχιακὸ Ναὸ τοῦ Ἀρχαγγέλου Μιχαήλ, ὀργανώθηκε ἀπὸ τὸν Ἱεραποστολικὸ καὶ Φιλανθρωπικὸ Ὅμιλο «Ἀπόστολος Βαρνάβας» τὸν ὁποῖον εἶχε ἱδρύσει ὁ ἀλήστου μνήμης Γέροντας Γαβριήλ μὲ τὴν εὐλογία καὶ συγκατάθεση τοῦ Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Κύκκου καὶ Τηλλυρίας κ. κ. Νικηφόρου.

Προεβλήθη ταινία ἀπὸ ἀξέχαστες προσκυνηματικὲς στιγμὲς τοῦ Γέροντος στὸν Ἑλλαδικὸ χῶρο καὶ χαιρετίσθηκε ἀπὸ τὸν Ἔφορο τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Κύκκου, Ἀρχιμανδρίτη π. Ἀγαθόνικο.

Γιὰ τὰ τρία χρόνια τῆς ἀπουσίας τοῦ Γέροντος ἀπὸ τὰ πνευματικά του παιδιὰ ὁμίλησε ὁ ὑμνογράφος, Καθηγητὴς Δρ Χαραλάμπης Μπούσιας, τὸ κείμενο τῆς ὁμιλίας τοῦ ὁποίου παραθέτουμε.

Νὰ σημειωθεῖ ὅτι ἔγινε τάυτοχρονα καὶ ἡ παρουσίαση καὶ ἡ «τιμῆς ἕνεκεν» διάθεση τῆς νέας ἐκδόσεως τοῦ βιβλίου «Ὁ Γέροντας Γαβριήλ, ὁ Ἁγιοβαρναβίτης Ἡγούμενος, ὁ ἀναπαυόμενος στὴν Μονὴ τοῦ Κύκκου».

Τρία χρόνια ἀπών, μόνιμα παρών

Τὸ ποτάμι τοῦ χρόνου κυλάει ἀσταμάτητα καὶ παρασύρει στὸ ρεῦμα του χαρὲς καὶ λύπες, σχόλες καὶ καθημερινές. Δαμάζει τὰ πάντα ὡς πανδαμάτωρ ὁ χρόνος στὸ πέρασμά του καὶ παραμένει ἀδυσώπητος ἀφήνοντας μόνο τὰ σημάδια του, ἐνῶ ἐκεῖνος φεύγει. Καὶ ἐμεῖς σημαδεμένοι παραμένουμε νὰ καρτεροῦμε ἄλλα κι ἄλλα σημάδια νὰ μᾶς στιγματίσουν μέχρις ὅτου ὁ Κύριος τοῦ χρόνου, ὁ Σωτήρας μας Χριστός, μᾶς καλέσει κοντά Του. Καὶ ὑπάρχουν ὄμορφα καὶ ἄσχημα σημάδια κατὰ τὴν ἀνθρώπινη κρίση μας. Ὄμορφα σημάδια γιὰ ἐμᾶς εἶναι ἡ πνευματική μας ἀνέλιξη, ἡ πρόοδος τῶν παιδιῶν μας, οἱ γάμοι, τὰ βαφτίσια, οἱ γιορτές, οἱ ἐπιτυχίες. Ἄσχημα σημάδια πάντα γιὰ ἐμᾶς εἶναι οἱ ἀσθένειες, οἱ ἀποτυχίες, οἱ πτώσεις μας, οἱ θάνατοι συγγενικῶν καὶ φιλικῶν προσώπων. Ὅλα, ὅμως, αὐτὰ τὰ σημάδια εἶναι σημάδια Θεοῦ. Τὰ ὄμορφα δίνονται πρὸς πνευματική μας τέρψη καὶ ἀγαλλίαση, τὰ ἄσχημα πρὸς παιδαγωγία μας, ἀφοῦ τίποτα ἄσχημο δὲν ἔχει φτιάξει ὁ Κύριος, ὁ ὁποῖος τὰ πάντα ἐποίησε «καλὰ λίαν» (Γεν. 1, 31).

Στὸ κύλισμα τοῦ χρόνου ἀγαπημένα μας πρόσωπα μεταδημοτεύουν γιὰ τὴν πόλη τοῦ οὐρανοῦ, ἀποδημοῦν σὰν τὰ ἀποδημητικὰ πτηνά, γιὰ πιὸ ὄμορφη χώρα, καὶ τὴ θέση τους παίρνουν ἄλλα ἐξ ἴσου ἀγαπημένα. Οἱ ἀπόδημοί μας, ὅμως, οἱ ἀπόδημοι τοῦ οὐρανοῦ μᾶς συντροφεύουν καὶ τὰ στίγματά τους τὰ κουβαλοῦμε ὅσο ζοῦμε καὶ προσπαθοῦμε μὲ αὐτὰ νὰ στιγματίσουμε καὶ τοὺς ἀπογόνους μας, ἔτσι ὥστε ἡ ἐμπειρία καὶ οἱ κόποι τους νὰ μὴν πᾶνε χαμένοι. Θάνατος εἶναι ἡ λησμονία. Ζωὴ εἶναι ἡ αἰώνια μνήμη ὅλων αὐτῶν ποὺ μετακάλεσε ὁ Κύριός μας «ἐκ τοῦ θανάτου εἰς τὴν ζωήν».

Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας ποὺ εἶναι περιορισμένος σημαδεύεται ἀπὸ τὶς ἐπιθυμίες, τὶς ὀρέξεις μας, τοὺς ἀγῶνες μας, τὰ ἐνδιαφέροντά μας. Ὅλοι δουλεύουμε γιὰ ἕνα καλύτερο αὔριο, χωρίς, ὅμως, νὰ μποροῦμε αὐτὸ νὰ τὸ προσδιορίσουμε, γιατὶ καὶ οἱ ἴδιοι δὲν γνωρίζουμε ποιό εἶναι τὸ συμφέρον μας. Τρέχουμε πίσω ἀπὸ τὸ καλύτερο αὔριο μιμούμενοι τοὺς ἄλλους δρομεῖς, τοὺς γύρω μας ποὺ εἶναι τὶς περισσότερες φορὲς καιροσκόποι, συμφεροντολόγοι, πλανημένοι. Νομίζουμε ὅτι μαζί τους θὰ πετύχουμε νὰ ζήσουμε μὲ ἀνέσεις καὶ ὑπερεπάρκειες ἀγαθῶν. Πόσο, ὅμως, πέφτουμε ἔξω! Ὅταν τὸ ἀντιληφθοῦμε θὰ ἔχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο, γιὰ τὸν ὁποῖο ὁ σοφὸς Χίλων ὁ Λακεδαιμόνιος ἔλεγε: «Φείδου χρόνου». Ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας καὶ ἡ ἀξιοποίησή του εἶναι τὸ σημεῖο κρίσεώς μας ἀπὸ τὸν οὐράνιο Κριτή.  Θὰ μᾶς κρίνει γιὰ τὸ ἂν  προσέξαμε τὸν χρόνο τῆς ζωῆς μας, γιὰ τὸ πῶς τὸν σπαταλήσαμε, ἀφοῦ αὐτὸς εἶναι σύντομος καὶ δὲν σταματᾶ οὔτε ἐπανέρχεται.

Ὁ Γέροντας Γαβριήλ, ὁ Γέροντάς μας, ὁ Κύπριος Γέροντας τῆς ἀγάπης, ἔχοντας τὴ βεβαιότητα ὅτι μιὰ φορὰ μονάχα ζοῦμε καὶ ὅτι τὰ ἔργα μας γράφονται στὶς δέλτους τοῦ οὐρανοῦ, ἤθελε νὰ μᾶς κρατεῖ σὲ διαρκῆ ἐγρήγορση, γιὰ νὰ μὴ μετανοιώσουμε αὔριο γιὰ πράξεις ποὺ κάναμε σήμερα. Ὅλο τὸ χρόνο τῆς ἐπικοινωνίας μὲ τοὺς ἄλλους, ἔλεγε, ὀφείλουμε νὰ καταναλώνουμε σὲ καθαρὰ πνευματικῆς καὶ ἐποικοδομητικῆς φύσεως θέματα καθὼς καὶ στὴν κοινὴ ἀνάγνωση ἱερῶν κειμένων. Νὰ ἐπιζητοῦμε ἐπίμονα καὶ μὲ θέρμη καὶ συντριβὴ τὴν οὐράνια ἐνίσχυση καὶ τὸν φωτισμό, γιὰ νὰ ἀποσοβεῖται κάθε τὶ ποὺ βλάπτει καὶ ζημιώνει τὴν ψυχή μας καὶ κακῶς ἐπηρεάζει τὴν πνευματική μας πρόοδο ἐπικαλούμενοι τὸν προφητάνακτα Δαβίδ, ὁ ὁποῖος λέγει: «Ἀπόστρεψον, Κύριε, τοὺς ὀφθαλμούς μου τοῦ μὴ ἰδεῖν ματαιότητα» (Ψαλμ. ριη΄ 37) καὶ «Κατεύθυνον τὰ διαβήματά μου ἐν ταῖς τρίβοις σου, ἵνα μὴ σαλευθῶσι τὰ διαβήματά μου» (Ψαλμ. ιστ΄ 15). Τὴ ρήση τοῦ Ὁσίου Ἰωάννου, τοῦ Δομβοΐτου «ὠφελοῦ ἢ ὠφέλει ἢ φεῦγε» μεταποιημένη σὲ τροπάριο τοῦ πλ. α΄ ἤχου, τὴν εἶχε στὴν καθημερινή του προσευχή ὁ Γέροντας καὶ μὲ ἔμφαση ἔψαλλε:

Ὠφελοῦ ἢ ὠφέλει ἢ φεῦγε τάχιστα,

ἐξαγοράζων τὸν χρόνον

σῆς ἐπὶ γῆς βιοτῆς

τῆς ψυχῆς ἐπ’ ἀγαθῷ καὶ ἴσθι τίμιος,

πᾶσιν εὐχάριστος, πραΰς,

αὐστηρὸς εἰς σεαυτόν,

φιλάρετος, ἐλεήμων,

ἐπιεικὴς τοῖς πλησίον,

διδακτικὸς καὶ εὐσυμπάθητος.

 Τρία χρόνια πέρασαν ἀφ’ ὅτου ὁ Γέροντας Γαβριὴλ ἔφυγε γιὰ τὸν οὐρανό. Καὶ ἐνῶ περιμέναμε νὰ εἶναι ἀπὼν ἀπὸ τὴν καθημερινότητα μας διαπιστώνουμε τὸ ἀντίθετο. Τρία χρόνια παρὼν σὲ χαρὲς καὶ λύπες ὅλων μας.  Ἀπαλλαγμένος ἀπὸ τὸ χοϊκὸ σαρκίο μὲ τὴ χάρη ποὺ τοῦ ἔδωσε ὁ Κύριος ἐπιβλέπει, δίνει ἀγάπη, συμπαρίσταται στὰ προβλήματά μας, μᾶς σκουπίζει τὸν ἱδρώτα μὲ τὸ μαντήλι τῆς εὐσπλαγχνίας του. Σὲ κάθε μας ἀνάγκη σπεύδει νὰ μᾶς βοηθήσει, κι  ἂς μὴν τὸν βλέπουμε. Τὸν αἰσθανόμαστε ἀπὸ τὴν ἀνακούφιση ποὺ πλημμυρίζει τὶς καρδιές μας.

Τρία χρόνια παρών. Μᾶς τὸ βεβαιώνουν ὅλοι αὐτοὶ ποὺ κάθε τόσο διηγοῦνται σημεῖα τῆς παρουσίας του, τῆς οὐράνιας συμπαραστάσεώς του, τῆς ἀγαπητικῆς του καρδιᾶς ποὺ ἤξερε νὰ  «χαίρει μετὰ χαιρόντων καὶ νὰ κλαίει μετὰ κλαιόντων» (Ῥωμ. ιβ΄ 15).

Τρία χρόνια ὁ Γέροντας μᾶς ὁδηγεῖ, ὅπως τότε ποὺ βρισκόταν κοντά μας, σταθερὰ στὴ σωτηρία. Τρία χρόνια καὶ ὁδηγεῖ τὸν Ὅμιλό μας σὲ πνευματικὲς ἐπάλξεις καθὼς καὶ τὴ μοναστική μας ἀδελφότητα τοῦ Ἁγίου Βασιλείου σὲ ἀρετῆς ὁλοκλήρωση. Τρία χρόνια καὶ νοιώθουμε νὰ δίνει τὸ παρὼν καὶ στὸ Μοναστήρι του ποὺ περιμένει τὴν ἡμέρα τῆς λευτεριᾶς καθὼς καὶ στὸ Μοναστήρι τοῦ Κύκκου, ποὺ ἀναπαύεται τὸ ἁγιασμένο του σκήνωμα.

Τρία χρόνια ποὺ ἡ παρουσία του μεταβάλλει τὶς καρδιές μας σὲ «οἴκους Μαρίας», ὅπως τὸ σπίτι τῶν Ἱεροσολύμων, τῆς ἀδελφῆς τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, τοῦ πιὸ φιλόξενου σπιτιοῦ τῆς Καινῆς Διαθήκης, ὅπου ἦτο τὸ «Ἀνώγαιον μέγα ἐστρωμένον» (Μάρκ. δ΄ 15), τοῦ σπιτιοῦ τῆς φιλοξενίας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τοῦ Μυστικοῦ Δείπνου καὶ τῆς Καταβάσεως τοῦ Παναγίου Πνεύματος τὴν ἡμέρα τῆς Πεντηκοστῆς.        

Τρία χρόνια ποὺ ὁ Γέροντας μὲ τὴ ζωντανὴ παρουσία του πάλλει τὶς ψυχές μας μὲ τὸν παλμὸ τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ δονεῖ τὰ σωθικά μας μὲ τὴν προσδοκία τῆς ἡμέρας τῆς ἀπομακρύνσεως τοῦ εἰσβολέως ἀπὸ τὴν Κύπρο μας.

Τὰ τρία χρόνια τῆς παρουσίας τοῦ Γέροντος στὸ οὐράνιο στερέωμα μᾶς θυμίζουν τὴν ἀτελεύτητη μακαριότητα κοντά του καὶ κοντὰ στὸν Χριστό μας, ἀρκεῖ ὁ χρόνος τῆς ζωῆς μας ἐδῶ στὴ γῆ νὰ κυλάει θεάρεστα χωρὶς σπατάλη, γιατὶ χρόνος ποὺ δὲν ἀφιερώνεται στὸν Χριστό μας εἶναι χαμένος χρόνος, εἶναι χρόνος ἐπηρείας τοῦ πονηροῦ ποὺ θέλει νὰ μᾶς παρασύρει στὸν ὄλεθρο καὶ στὴν καταστροφή.

Πέρασαν τρία χρόνια, Γέροντά μου, χωρὶς τὴν παρουσία σου δίπλα μας, χωρὶς τὴν ἀνάσα σου, χωρὶς τὸ χαμόγελό σου. Χωρὶς τὶς νουθεσίες καὶ συμβουλές σου, χωρὶς τὶς χαρούμενες διηγήσεις σου, χωρὶς τὸν πνευματικὸ προβληματισμό σου. Ὅλα αὐτὰ μᾶς λείπουν, ἀλλὰ ὄχι πλήρως. Δὲν εἶσαι ἀπὼν ἀπὸ τὴ ζωή μας. Εἶσαι μόνιμα παρών. Δὲν σὲ βλέπουμε μὲ τὰ χοϊκά μας μάτια, σὲ βλέπουμε, ὅμως, μὲ τὰ μάτια τῆς ψυχῆς. Δὲν ἀκοῦμε τὴ γλυκιὰ φωνή σου μὲ τὰ γήϊνα αὐτιά μας, ἀλλὰ σὲ ἀκοῦμε καθημερινὰ μὲ τὰ αὐτιὰ τῆς ψυχῆς. Δὲν ὀσφραινόμαστε τὴν παρουσία σου ποὺ ἀνέδιδε εὐωδία ἄρρητη μὲ τὴν ὄσφρηση μας τὴν ἀνθρώπινη, ἀλλὰ τὴν μυρίζουμε μὲ τὴν ὄσφρηση τῆς ψυχῆς. Σὲ βλέπουμε, σὲ ἀκοῦμε, σὲ ὀσφραινόμαστε. Εἶσαι μόνιμα παρὼν δίπλα μας. Πότε σὲ ἐπικαλεσθήκαμε καὶ δὲν σὲ νοιώσαμε νὰ μᾶς συντροφεύεις; Πότε σὲ κινδύνους καὶ στενοχώριες δὲν ἔτρεξες νὰ μᾶς συμπαρασταθεῖς καὶ νὰ μᾶς βοηθήσεις; Πότε στὶς εὐχάριστες στιγμές μας δὲν σὲ νοιώσαμε νὰ χαμογελᾶς μαζί μας καὶ νὰ μᾶς εὐλογεῖς; Γέροντά μου, γιὰ ἐμᾶς ποὺ φορᾶμε ἀκόμη τὸ χοϊκὸ σαρκίο ὁ χρόνος μᾶς στιγματίζει καὶ κυλάει σύντομα. Γιὰ σένα ὁ γήϊνος χρόνος σταμάτησε στὶς 5 Δεκεμβρίου τοῦ 2013. Ἔκτοτε ἔχεις γίνει ἄχρονος κοντὰ στὸν ἄχρονο Θεό μας. Ἔτσι τρέχεις χωρὶς νὰ κουράζεσαι νὰ μᾶς συμπαρίστασαι, νὰ μᾶς χαροποιεῖς, νὰ μᾶς στηρίζεις. Θεωροῦμε μεγάλη εὐεργεσία τοῦ Θεοῦ τὴν παρουσία σου στὴ γῆ δίπλα μας καὶ πολὺ μεγαλύτερη τὴν ἀπὸ τὸν οὐρανὸ μόνιμη παρουσία σου στὴ ζωή μας. Γέροντα, σὲ εὐχαριστοῦμε!

Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας,

Μέγας Ὑμνογράφος τῆς τῶν Ἀλεξανδρέων Ἐκκλησίας