«Περιζωσάμενοι την οσφύν ημών»

Αντίθετα απ’ ό,τι σκέπτονται πολλοί ή πιστεύουν, μια περίοδος πνευματικής προσπάθειας (στη διάρκεια, ας πούμε, της Μεγάλης Σαρακοστής, ή σε μια ευκαιρία περισυλλογής) είναι περίοδος χαράς, γιατί ο χρόνος αυτός είναι χρόνος επιστροφής. Είναι μια περίοδος για ξαναζωντάνεμα. Είναι ο χρόνος που μπορεί να δώσει την ευκαιρία ν’ αποτινάξουμε από μέσα μας καθετί το φθαρμένο και νεκρό, ακριβώς για να μπορέσουμε να ζήσουμε. Και μάλιστα να ζήσουμε μια ζωή πλατιά, συνειδητή και έντονη για την οποία και είμαστε πλασμένοι.

Αν δεν αξιωθούμε να νιώσουμε αυτού του είδους τη χαρά, θα οδηγηθούμε σε μια τερατώδη και βλάσφημη γελοιογραφία της, πράγμα που γίνεται όταν, «εν ονόματι» του Θεού κάνουμε τη ζωή μας μαρτύριο. Ένα μαρτύριο και για μας τους ιδίους και για κείνους που καλούνται να πληρώσουν τις συνέπειες της κάθε άστοχης προσπάθειας μας για αγιότητα.

Ίσως φανεί παράξενο, αλλά αυτή η αντίληψη της χαράς, συνδυασμένη με την εντατική προσπάθεια, με την άσκηση και με το σκληρό αγώνα, είναι εκείνη που ζωογονεί όχι μόνο την πνευματική μας ζωή, αλλά και τη ζωή της Εκκλησίας, τη ζωή του Ευαγγελίου. Και αποτελεί την προϋπόθεση για την κατάκτηση της Βασιλείας του Θεού: γιατί η Βασιλεία του Θεού δεν είναι κάτι που δίνεται, αλλά κάτι που κατακτιέται!

Δε δίνεται σε κείνους που αβασάνιστα ή νωχελικά την περιμένουν να τους έρθει. Και γι’ αυτούς βέβαια, σίγουρα θα έρθει. Θα έρθει όμως «εν τω μέσω της νυκτός». Θα έρθει σαν κρίση του Θεού, σαν τον κλέφτη που μας βρίσκει στον ύπνο, σαν το νυμφίο που έρχεται όταν οι μωρές παρθένες κοιμούνται. Βέβαια, αυτός κάθε άλλο παρά είναι ο τρόπος για να περιμένουμε τη Βασιλεία του Θεού και την Κρίση.

Πρέπει να ξαναβρούμε το σωστό τρόπο, αντλώντας από τα τρίσβαθα της ψυχής μας, για να ξανανιώσουμε τη χαρούμενη προσδοκία της ώρας του Κυρίου, παρά το γεγονός ότι έχουμε χάσει τη συνήθεια να κάνουμε κάτι τέτοιο και παρά το ότι γνωρίζουμε πολύ καλά πως η ώρα αυτή θα είναι και ώρα Κρίσης.

 Antony Bloom,

Μητροπολίτης του Σουρόζ

«Πορεία και συνάντηση»