Τρίμηνο μνημόσυνο Γέροντος Γαβριήλ

Μέσα σε κλίμα χαρμολύπης και με έκδηλα τα αισθήματα συγκίνησης τελέστηκε, το πρωί της Κυριακής 2 Μαρτίου 2014, στο Μετόχι της Ιεράς Μονής Κύκκου στην Λευκωσία, το τρίμηνο μνημόσυνο, από της εκδημίας προς Κύριον, του μακαριστού Γέροντος Γαβριήλ, Καθηγουμένου της κατεχόμενης Μονής του Αποστόλου Βαρνάβα.

Πλήθη πιστών και πνευματικών τέκνων του μακαριστού Γέροντος, από όλη την Κύπρο και όχι μόνο, συνέρευσαν, πενθηφορούντες, στον Ιερό Ναό του Αγίου Προκοπίου, για να προσευχηθούν και να τιμήσουν την μνήμη του π. Γαβριήλ, ο οποίος αγάπησε πολύ το Θεό, αγωνιζόμενος το μαρτύριο της συνειδήσεως σε ολόκληρη την επίγεια ζωή του και αναπαύοντας ποικιλοτρόπως, με τη βιωτή και τους λόγους του, πάρα πολλούς ανθρώπους.

Της Θείας Λειτουργίας και του Μνημοσύνου προεξήρχε ο εκ των πνευματικών του τέκνων, Πανιερώτατος Μητροπολίτης Ταμασού και Ορεινής κ. Ησαΐας, συμπαραστατούμενος από τους Αρχιμανδρίτες Αλέξιο και Αγαθόνικο Κυκκώτη και τους Διακόνους Άγγελο, Ηρακλείδιο, Στυλιανό και Πέτρο. Στο ιερό βήμα παρίστατο συμπροσευχόμενος και ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Κύκκου και Τηλλυρίας κ. Νικηφόρος.

Στο κήρυγμά του, ο Καθηγητής, Δρ Χαραλάμπης Μ. Μπούσιας, Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας, παίρνοντας αφορμή από το Αποστολικό Ανάγνωσμα της ημέρας, εστίασε την προσοχή του στην φράση του Αποστόλου Παύλου: «Σὺ τίς εἶ  ὁ κρίνων ἀλλότριον οἰκέτην;» και μίλησε για το πάθος «της κατακρίσεως και της αντιποιήσεως της δικαστικής εξουσίας του μόνου δικαιοκρίτη μας Κυρίου».

«Το πάθος, δυστυχώς, της κατακρίσεως, που μας κατατρύχει είναι ολέθριο, αφού αυτό εξορίζει την αγάπη από τη ζωή μας,  πυροδοτεί το μίσος και τον φθόνο εναντίον των αδελφών μας και πλήττει καίρια τις σχέσεις μας μαζί τους. Το πάθος αυτό είναι ένας οδοδείκτης που μας δείχνει το συντομότερο δρόμο για την κόλαση, γιατί κλονίζει τις σχέσεις των ανθρώπων και πληγώνει και εξουθενώνει πολλές ανθρώπινες υπάρξεις μέχρι θανάτου», επεσήμανε ο κ. Μπούσιας.

«Ο ιερός  Χρυσόστομος λέει ότι αυτοί που κατακρίνουν, ακόμη και αν σωφρονούν και νηστεύουν, στην πραγματικότητα έχουν καταργήσει και τη σύνεση και τη νηστεία, διότι με την κατάκριση αμαρτάνουν τρώγοντας τις σάρκες των αδελφών τους», πρόσθεσε.

Στην συνέχεια, του μεστού κηρύγματός του, ο κ. Μπούσιας αναφέρθηκε στον πνευματικό καθοδηγητή πλήθους πιστών, τον μακαριστό Γέροντα Γαβριήλ, τον οποίο χαρακτήρισε «αμέτοχο κατακρίσεως ως άνθρωπο του Θεού, άνθρωπο της ενεργού αγάπης και όντως κεχαριτωμένο».

«Ο Γέροντας Γαβριήλ, είχε το χάρισμα της ανιδιοτελούς προσφοράς, της συμπόνοιας, της πατρότητας και της διακριτικής διδασκαλίας. Είχε τη δυνατότητα να διαχωρίζει το γνήσιο από το κάλπικο. Με το κόσκινο της αγάπης και της θεοφιλούς γνώσεώς του χώριζε την ήρα από το σιτάρι και μας έδινε τροφή καθαρή, ωφέλιμη, θρεπτική», επεσήμανε.

«Την κατάκριση θεωρούσε ιδιαίτερα μεγάλη αμαρτία και μας απέτρεπε από το να ασχολούμεθα με τα ελαττώματα και με τις παραβάσεις των άλλων ανθρώπων! Ο καθένας ό,τι κάνει το κάνει για τον εαυτό του, έλεγε. Εμείς οφείλουμε ό,τι βλέπουμε και ό,τι ακούμε να το καλύπτουμε με την αγάπη μας και να προσπαθούμε να βοηθούμε τους γύρω μας κατά το μέτρο των δυνάμεών μας. Οφείλουμε να γίνουμε πτωχοί σε κατάκριση, για να γίνουμε πλούσιοι σε αρετές. Να διώχνουμε από κοντά μας τον πειρασμό, το δαιμόνιο της κατακρίσεως που είναι πλούσιο σε δολιότητα, σε κακία και σε διαφθορά, αλλά πάμπτωχο σε φιλάνθρωπα αισθήματα. Θα είμαστε αναπολόγητοι, συνέχιζε, παιδιά μου, ενώπιον του Κυρίου μας, ενώπιον του οποίου «πᾶν γόνυ κάμψει καὶ πᾶσα γλῶσσα ἐξομολογήσεται Αὐτῷ» (Ῥωμ. ιδ΄ 3), όταν κρίνουμε τους άλλους, αφού κρίνοντάς τους κατακρίνουμε τον ίδιο τον εαυτό μας. Όταν ανοίγουμε τα στόματά μας, να τα ανοίγουμε για προσευχή και όχι για αδολεσχία και κατάκριση. Αντί να κρίνουμε καλύτερα να σιωπούμε. Να έχουμε κλειστό στόμα στους ανθρώπους και ανοικτό στο Θεό».

«Θέτοντας, λοιπόν, αδελφοί μου, όλοι το ερώτημα στον εαυτό μας: «Τίς εἰμι ἐγώ;» και ακολουθούντες τα ίχνη του μακαριστού μας Γέροντος Γαβριήλ, του ακατακρίτου, ας ταπεινωθούμε ενώπιον του Κυρίου μας και ας δείξουμε έμπρακτα την αγάπη μας προς τους πλησίον μας αποφεύγοντας την κατάκριση και ελκύοντας πλούσια επάνω μας την χάρη του Παναγίου Πνεύματος, ιδιαίτερα το στάδιο των αρετών που ανοίγεται εμπρός μας με την Μεγάλη Τεσσαρακοστή, και μας καλεί να αγωνισθούμε νόμιμα, για να στεφανωθούμε επάξια», υπογράμμισε κλείνοντας τον λόγο του για να ευχηθεί, τέλος, προς όλους «καλό και ευλογημένο στάδιο».

Λουκάς Α. Παναγιώτου