Ν’ ἄψουμεν τές λαμπάδες μας!

Καλησπερῶ σας, φίλοι μου, μέ λόγι’ ἀναστημένα,

πέμπω εὐτζιές χαρούσιμες ἑλληνικά γραμμένα...

Χριστός ἀνέστη νά σᾶς πῶ, πρίν νά μέ βαρεθεῖτε

τζι’ ἄν καταντήσω ἀβάσταχτος, σβήστε με, μέν κροστεῖτε.

Ἐψές πό’ πῆα στήν ΕΛΔΥΚ τζι’ ἐκράτουν μές στό σιέριν

τ’ Ἅγιον Φῶς πού ἄναφκεν τό γνήσιον τριτζιέριν

πού μοῦ ἐκότταν ὁ παπάς μέ κάθε εὐκαιρίαν,

στόν νοῦν μου οἱ περίσκεψες ἐκάμναν ἐταιρείαν.

Μιτά σας ἐννά μοιραστῶ λλίες πού τούν’ τές σκέψεις·

γιά κάποιους θά ’ναι βαρετές, γι’ ἄλλους σημάθκια τέρψης.

Μέσα στῆς πίστης μας τό φῶς τζιαί τῆς Παράδοσής μας,

ἔχουμεν κάποια σύμβολα – ψιθύρους τῆς ψυσιῆς μας.

Ἕναν τζιερίν πό’ ’ν’ γνήσιον, πού μέλιν καμωμένον,

ἐν σύμβολον τοῦ βίου μας· μ’ ἐμᾶς ἐν ταυτισμένον.

Λαμπάδιν πό’ ’ν’ αὐθεντικόν, μέλιν τζι’ ἀθθούς μυρίζει.

Τές μυρωθκιές – τές ἀρετές τοῦ βίου συμβολίζει!

Λαμπάδιν πού ’ναι φυσικόν, ἐν εὔπλαστον, λυγίζει.

Τζι’ ὁ χαρακτῆρας πλάθεται, ποτζεῖ-ποδά γυρίζει...

Τήν ὥραν πού τ’ ἀνάφτουμεν, σιαιρούμαστεν τό φῶς του,

μά ταυτοχρόνως γίνεται ὁ χρόνος τζυνηός του.

Λιώννει τζιαί στάσσει τό τζιερίν, λείφκει τζιαί ἡ ζωή μας!

Ἕναν μεινίσκει μανιχά: τό Φῶς τζι’ ἡ ἀναλαμπή μας...

Τό λιώσιμον ἐν σύμβολον τῆς σχέσης μεταξύ μας:

νά λιώννουμεν πού προσφοράν· θυσία ἡ ζωή μας!

Μά τζιαί ἡ φλόγα τοῦ τζιερκοῦ πού λάμπει στό σκοτάδιν,

δείχνει μας πῶς νά λάμπουμεν μές στῆς ζωῆς τόν Ἄδην

τζι’ οὕλλον τό περιβάλλον μας πιό φωτεινόν νά γίνει,

τό ἔρεβος τοῦ σατανᾶ νά φθείνει τζιαί νά σβήνει.

Ὅπως τό εἶπεν τζι’ ὁ Χριστός σ’ ἐμᾶς τοῦς μαθητές Του:

«τοῦ κόσμου εἴσαστεν τό φῶς», λαλεῖ το στές Γραφές Του.

Μά πᾶμεν πίσω στήν ΕΛΔΥΚ, πό’ βάστουν τό τριτζιέριν·

ἐκάμαμεν «Καλόν λόον» τζι’ ἐφύσαν τό ἀέριν.

Ὥσπου τά εἶχα τά τζιερκά ξέχωρα τό καθέναν,

ἐσβήννασιν συνέχεια, ἔσβηννεν ἕναν-ἕναν.

Ὕστερα πού τά ἔσμιξα, ἔσμιξεν τζι’ ἡ φωθκιά τους

τζι’ ἔν ἐδυνήθην ἄνεμος νά μετρηθεῖ μιτά τους!

Τζι’ ὁ ἄθρωπος πό’ ’ν’ μόνος του, φοᾶται τζιαί λυγίζει·

τό φῶς του σβήννει κάποτε τζι’ ἀπελπισιά τόν ρίζει.

Μά ἄμα σμίξ’ ἡ φλόγα του - ἡ πίστη του μέ ἄλλους,

ἀτρόμητος γινήσκεται μέ δαίμονες μιάλους!

 Τζιαμαῖ καρτζίν μου ’στέκασιν πεντέξη διμοιρίες·

Διοικητής τζιαί Λοχαγοί, στραθκιώτες τζιαί Λοχίες,

πού ἐβαστοῦσαν οὕλλοι τους λαμπάδες ἀναμμένες,

σύμβολα οὕλων τῶν ψυχῶν πώς εἶναι φωτισμένες.

Μά τό ἀέριν ἔσβηννεν τοῦ καθενοῦ τήν φλόγαν

τζι’ αὐτοστιγμεῖ τό ὕφος τους μιάν θλίψιν ὁμολόγαν.

Ὅ,τι ἐπάθαμεν τζι’ ἐμεῖς π’ ἄψαμεν τήν λαμπάδαν,

μά ἔσβηννεν στό φύσημαν τ’ ἀέρα – στήν κρυάδαν.

Τζι’ ἄφταμεν πού τόν δίπλα μας –γιά συγγενήν γιά ξένον-

τζιαί πᾶλαι τό τζιεροῦιν μας ἤτουν λαμπρά ἀναμμένον.

Πόσες ψυσιές, πού φωτεινές, σκοτίζουνται – μαυρίζουν!

Ἡ ἔγνοια μας, Χριστιανοί, φῶς πᾶλαι νά γεμίζουν!

Οἱ καταιγίδες τοῦ τζιαιροῦ τζι’ οὕλλες οἱ ἀγωνίες

σβήννουσιν τές ἐλπίδες μας σάν νά ’ν’ οἱ ἐρινύες.

Ἕσβησεν ἡ λαμπάδα σου; Ψάξε τό φῶς γυρόν σου.

Ἐννά ’βρεις φίλον σίουρα, ἔστω τζιαί ἄγνωστόν σου.

Ζήτα του νά σοῦ δώκει φῶς τζι’ ἀν ἐν πιστός στ’ ἀλήθκεια,

μέ Φῶς Χριστοῦ θ’ ἀντιναχτεῖ τό σκότος σου λουβίθκια.

Μά τζιαί τοῦ ἄλλου δίπλα σου ἄν δεῖς σβηστήν λαμπάδαν,

πάσι θυσίᾳ ἄψε την! Γύρεφκε χαραμάδαν.

Τούτη ἡ πράξη ἡ ἁπλή, π’ ἄφτεις τζιερίν τοῦ ἄλλου,

σημαίνει μήνυμαν ζωῆς Ἑνός Θεοῦ Μεγάλου!

Τούτη ἡ πράξη τῆς στιγμῆς, π’ ἄφτεις ἄλλου λαμπάδαν,

ἐν ἡ Θεολογία μας: προσφέρεις τήν λιακάδαν!

Τούτη ἐν ἡ Παράδοση π’ ἄφηκεν ὁ Χριστός μας!

Νάκκον συλλοϊστεῖτε το· μιάλος ὁ θησαυρός μας!

Ἔτσι μέ τοῦτα τά πολλά, μά πρίν νά σᾶς ἀφήσω,

οὕλλους μέ μίαν δέσμευσιν εἰλικρινήν θά δύσω.

Κάθε λαμπάδα πό’ ’ν’ σβηστή εἴτε δική μας ἔνει,

εἴτε ’νοῦ φίλου ἤ ἄγνωστου, λαμπρή πρέπει νά γένει.

Κάθε λαμπάδα πό’ ’ν’ σβηστή, πρέπει της φῶς ν’ ἀνάψει.

Τζι’ ὅποιος πού μᾶς τό δυνηθεῖ, θ’ ἀγαπηθεῖ πού τά ’ψη...

Τζι’ ἐσεῖς πού μ’ ἀνεχτήκετε, «Χριστός ἀνέστη» πεῖτε.

Ν’ ἄψετε τήν λαμπάδαν μου, φίλοι μου, προσφερθεῖτε...

Ε. Δ.

Κυριακή τοῦ Πᾶσχα

20 Ἀπριλίου 2014