Δήλωση Αρχιεπισκόπου Κύπρου για την Συρία

Με άφατο πόνο ψυχής παρακολουθούμε, ως Εκκλησία Κύπρου, τα δραματικά και τραγικά γεγονότα που λαμβάνουν χώρα, από πολλού χρόνου, στη γειτονική μας Συρία.

Πονούμε για κάθε οικογένεια που μένει άστεγη. Πονούμε για τους  ανθρώπους που καθημερινά προσφυγοποιούνται. Πονούμε για τις χιλιάδες ψυχές που πεινούν και ιδιαίτερα για τα μικρά παιδιά. Και πονούμε πολύ περισσότερο  για κάθε ψυχή που δολοφονείται από αδελφικά χέρια.

Όμως, πέραν τούτων, πονούμε  και αγωνιούμε και για το μέλλον της Ορθοδοξίας,  στη γειτονική μας χώρα.

Η Συρία υπήρξε δια μέσου της Ιστορίας μια αξιοθαύμαστη κοιτίδα τού χριστιανικού πολιτισμού. Η Δαμασκός και η Αντιόχεια υπήρξαν πόλεις αποστολοβάδιστες και κέντρα χριστιανικής δράσεως.

Από την Αντιόχεια ξεκίνησαν οι Απόστολοι Παύλος και Βαρνάβας για να έλθουν στην Κύπρο και να μάς διδάξουν το λυτρωτικό μήνυμα τού Χριστιανισμού. 

Συνεπώς οι σχέσεις μας με τη Συρία είναι βαθύτατες.  Γι’  αυτό και πονούμε και αγωνιούμε για όλα. Και φυσικά αγωνιούμε και για το μέλλον τού Χριστιανισμού σ’ αυτήν τη χώρα.

Ο ισλαμικός φονταμενταλισμός για μια ακόμα φορά βρίσκεται, δυστυχώς, στην πλήρη του έξαρση. Θέλει να επιβάλει το Ισλάμ δια πυρός και σιδήρου.

Πριν από λίγους μήνες, όπως είναι γνωστό, συνέλαβαν δύο καταξιωμένους  ιεράρχες,  τους οποίους πιθανότατα δολοφόνησαν με τρόπο εγκληματικό.

Πριν από λίγες μέρες συνέλαβαν και απήγαγαν δώδεκα αθώες ορθόδοξες μοναχές, με τρόπο που μάς προκαλεί πόνο αβάστακτο. Ας σημειώσουμε ότι στο Μοναστήρι αυτό, όπου διέμεναν οι μοναχές αυτές, φιλοξενούσαν μικρά παιδιά ορφανά ή ξεριζωμένα, τα οποία φρόντιζαν σαν στοργικές μητέρες.

Και μόνο η αναπόληση της επιδρομής τους στο χριστιανικό εκείνο κέντρο της έμπρακτης αγάπης και  θαλπωρής και η σύλληψή τους μπροστά στα έντρομα μάτια των μικρών εκείνων παιδιών, μάς προκαλεί αποτροπιασμό.

Αλλά, αν τα όσα συμβαίνουν στη γειτονική μας Συρία, μάς προκαλούν θλίψη, πόνο και βδελυγμία, τί να πούμε για την ποντιοπιλατική στάση των ισχυρών της Γης; Τί να πούμε για την Ευρωπαϊκή Ένωση που ιδρύθηκε στο όνομα της Ειρήνης και των Ανθρωπιστικών Αξιών της ζωής, και η οποία επαίρεται ότι τα σέβεται! Τί να πούμε για τα Ηνωμένα Έθνη, που ιδρύθηκαν επίσης στο όνομα της Ειρήνης και καυχώνται ότι προέβησαν στη Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και ότι μάχονται γι’ αυτά!

Παραμένουν - δυστυχώς - απλοί θεατές των όσων συμβαίνουν στη γειτονική μας Συρία. Όπως φυσικά παρέμειναν απλοί θεατές και το 1974, και εξακολουθούν να παραμένουν ακόμα και στο δράμα της δικής μας Πατρίδας.

Ο όρος «ΑΙΔΩΣ» είναι πολύ ήπιος για να εξωτερικεύσει την οδύνη, που νοιώθουμε για τη δική τους ανεπίτρεπτη απάθεια. 

Εγείρω, επομένως, ως Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Κύπρου, κραυγή διαμαρτυρίας και πόνου για τον απαράδεκτο και βδελυκτό  διωγμό των Χριστιανών της Συρίας.  Και καλώ, από τα βάθη της ψυχής μου, τις κυβερνήσεις των χριστιανικών λαών της Ευρώπης, τους κατέχοντες τα ανώτατα αξιώματα της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τού Ο.Η.Ε. καθώς και τους ηγέτες της Αμερικής να συνειδητοποιήσουν τις ευθύνες τους απέναντι στον χριστιανικό λαό της Συρίας, απέναντι στον άμαχο πληθυσμό και  απέναντι στα μικρά παιδιά, που ο εμφύλιος τα έχει καταδικάσει στον δια της πείνας θάνατο. Τούς απευθύνω θερμότατη έκκληση να δράσουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο μπορούν, ώστε να επέλθει η ειρήνη στη χώρα αυτή, να γίνουν σεβαστές οι θρησκευτικές ελευθερίες του λαού και τα ανθρώπινα δικαιώματά του.

Τους καλώ ακόμη να συνειδητοποιήσουν και τούτη τη μεγάλη ιστορική αλήθεια: Όταν μία Εστία τού χριστιανικού πολιτισμού σβήνει, τότε σβήνει μια ακένωτη πηγή πνευματικού φωτός και τροφοδοσίας της οικουμένης. Διότι το πνεύμα τού Χριστιανισμού,  που είναι ουράνιο, είναι πνεύμα διαχρονικό και πνεύμα οικουμενικό. Η δροσοβόλος αύρα του έχει τη χάρη και τη δύναμη να ζωογονεί όλη την ανθρωπότητα και να της παρέχει τις δυνατότητες να ανθοφορεί και να καρποφορεί εσαεί.

Αν σήμερα σβήσει η χριστιανική εστία στη Συρία, αύριο στην Κύπρο και μεθαύριο στην Ελλάδα, τότε το πνευματικό σκότος θα βασιλεύσει και στην Ευρώπη και στην οικουμένη ολόκληρη.

Γι’ αυτό και «ὥρα ἐστίν ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι».

Ιερά Αρχιεπισκοπή Κύπρου,
05 Δεκεμβρίου 2013.