Γέροντας Γαβριήλ, ὁ Γέροντας τῆς ἀγάπης

Θλιβερὴ ἀνθρωπίνως εἴδηση πρὶν λίγο μᾶς σήμανε τὸ ἐπίγειο τέλος τῆς ζωῆς τοῦ Ἁγίου τῆς Κύπρου μας, τοῦ πνευματικοῦ Πατρὸς πλήθους πιστῶν τῆς Μεγαλονήσου μας καὶ ὄχι μόνο, τοῦ μαρτυρικοῦ Καθηγουμένου τῆς κατεχόμενης ἱστορικῆς Μονῆς τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, τοῦ οὐρανοπολίτου πλέον Ἀρχιμανδρίτου, Γέροντος Γαβριήλ.

Ἀδελφοί μου, μετέστη ἀπὸ τὴ φθορὰ πρὸς τὴν ἀφθαρσία, ἀπὸ τὰ γήϊνα στὰ οὐράνια ὁ Γέροντας Γαβριήλ, ὁ Γέροντας τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς πίστεως «δι’ ἀγάπης ἐνεργουμένης», ὁ ἀφανὴς «ἄνθρωπος τοῦ Θεοῦ, ποὺ ἀποτελοῦσε τὸ τὴν πηγὴ τῆς προσφορᾶς καὶ τῆς ψυχικῆς κενώσεως στὴν ἀνάγκη τοῦ πλησίον. Σύνθημά του εἶχε πάντοτε τη φράση: «Ἡ ἀγάπη ἔξω βάλλει τὸν κόπον». 

Δὲν ὑπῆρχε ἀκατάλληλη ὥρα γιὰ αὐτοὺς ποὺ κτυποῦσαν τὴν πόρτα τοῦ κελλιοῦ τοῦ Γέροντος Γαβριήλ. Πάντοτε προσιτὸς ἦταν ἕτοιμος νὰ προσφέρει τὶς καλές του ὑπηρεσίες σ’ αὐτοὺς ποὺ κατέφευγαν στὶς συμβουλὲς καὶ τὴν πνευματική του πατρότητα.

Ὁ Λυσιώτης πρόσφυγας, τὸ πνευματικὸ βλάστημα τοῦ Μοναστηριοῦ τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, ποὺ ἡ ἀγάπη τοῦ Γέροντος Νικηφόρου τὸν ἔφερε καὶ τὸν ἐγκατέστησε στὸ Μοναστήρι τοῦ Κύκκου, δίνοντάς του καὶ τὸν τίτλο τοῦ πνευματικοῦ τῆς Μάνδρας, ἀφοῦ ἐκτίμησε τὴν ἄοκνη προσπάθειά του καὶ τὴν ἱκανότητά του στὴ χειραγώγηγη τῶν ψυχῶν, ζοῦσε καὶ ἀνέπνεε μὲ τὴν προσδοκία τῆς ἐπιστροφῆς του στὸ Μοναστήρι τῆς μετανοίας του.

Ὁ πανδαμάτορας χρόνος ὄχι μόνο δὲν ἀλλοίωσε τὴν ἐπιθυμία του αὐτή, ἀλλὰ τὴν αὔξησε. Οἱ κτύποι τῆς καρδιᾶς του κτυποῦσαν στὸ ρυθμὸ τῆς ἐπιστροφῆς του στὰ ἁγιασμένα χώματα τοῦ Μοναστηριοῦ του, στὸ μυροβλύζοντα τάφο τοῦ ἱδρυτῆ τῆς Κυπριακῆς Ἐκκλησίας.

Ἡ πνευματική του ἐπικοινωνία μὲ τὸν «Υἱὸ τῆς Παρακλήσεως» (Πράξ. δ΄ 36) κατέδειξε στὶς ἡμέρες μας, μὲ τὴν διαπιστωμένη ὕπαρξη πολλῶν θαυμασίων τὴν παρρησία τοῦ Γέροντος στὸν πολιοῦχο ἅγιο τῆς Κύπρου μας, Βαρνάβα τὸ θαυματουργό. 

Μετὰ τὸ ἄνοιγμα τῶν συνόρων ὁ Γέροντας Γαβριὴλ «μυροφόρου ἐκτελῶν χρέη» μαζὶ μὲ τὸ ἱερὸ σμῆνος τῶν πνευματικῶν του παιδιῶν δὲν ἔχανε εὐκαιρία νὰ τρέξει, νὰ εὐπρεπίσει τὸν τάφο τοῦ ἀποστόλου Βαρνάβα, νὰ τὸν λειτουργήσει καὶ νὰ ἀπολαύσει τὸ ἄϋλο φῶς καὶ τὴν εὐωδία ποὺ αὐτὸς ἐκχέει δεικνύοντας τὴ ζωντανὴ παρουσία του στὸ χῶρο τῆς ταφῆς του. Ὑπῆρχε μία πνευματικὴ ταύτιση τοῦ Γέροντος Γαβριὴλ μὲ τὸν Ἀπόστολο Βαρνάβα καὶ τὴ χάρη του ὁ Ἅγιος τὴν ἔστελνε μέσα ἀπὸ τὸν σεβάσμιο καὶ μὲ ἱλαρὸ πρόσωπο κοσμούμενο ἱερομόναχο τοῦ Μοναστηριοῦ του. 

Στὶς 10 Ἰουνίου τοῦ 2007 μετὰ ἀπὸ εἰσήγηση τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Κύπρου κ. κ. Χρυσοστόμου τοῦ Β΄, καὶ ὁμόφωνη ἔγκριση τῶν μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐνθρονίσθηκε Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Σταυροπηγιακῆς Μονῆς τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα «ἐν ἐξορίᾳ. 

Πολιὲ Γέροντά μου Γαβριήλ, κάθε τόσο μᾶς ἔλεγες ὅτι ὁ καλὸς Θεὸς σὲ κρατᾶ σ’ αὐτὴ τὴν πρόσκαιρη ζωή, γιὰ νὰ δεῖς ἐλευθερωμένο τὸ μοναστήρι σου. Μᾶς διαβεβαίωνες ὅτι πολὺ σύντομα θὰ λειτουργήσουμε ὄχι στὸ μικρὸ ναΰδριο τοῦ τάφου του, ἀλλὰ στὸ εὐρύχωρο Καθολικὸ, στὸ ὁποῖο θὰ πνέει ὁ ἄνεμος τῆς ἐλευθερίας καὶ θὰ κυματίζει ἡ σημαία τοῦ Σταυροῦ. Τὸ μυροβόλο ἀγέρι τοῦ Πενταδάκτυλου θὰ περάσει ἀπὸ τὴν πολύπαθη καὶ σκλαβωμένη Μεσαορία μας καὶ θὰ δροσίσει μὲ ἄρωμα ἐλευθερίας τὸ Μοναστήρι τοῦ Ἀποστόλου Βαρνάβα, τὴ Σαλαμίνα, τὸ Βαρώσι μας, τὴν Καρπασία μας. Περίμενες αὐτὴ τὴν εὐλογημένη στιγμὴ μὲ ἀγωνία, γιὰ νὰ ἀναφωνήσεις μαζὶ μὲ τὸ θεοδόχο Συμεών: «Νῦν ἀπολύεις τὸν δοῦλόν Σου, Δέσποτα» (Λουκ. β΄ 29).

Τώρα ἡ ἀπόλυση ἦλθε γιὰ σένα, Γέροντα, χωρὶς τὴν ἐκπλήρωση τῆς ἐπιθυμίας σου. Τὴν προσδοκοῦμε, ὅμως, σύντομα, μὲ τὶς θεοπειθεῖς σου πρεσβεῖες. 

Γνωρίζω, Γέροντά μου, ὅτι ποτὲ δὲν ὀνειρεύτηκες τίτλους· ἡ ζωή σου ἦταν πάντοτε ἁπλῆ, ζωὴ δοσμένη στὸ Θεό. Ἔτσι σὲ γνωρίσαμε, ἔτσι σὲ ἀγαπήσαμε, ἔτσι σὲ ζήσαμε καὶ μᾶς στήριζεις καὶ μᾶς ἀνάπαυες.

Ἡ ἡγουμενία δὲν πρόσθεσε τίποτα στὴν ἰσάγγελη πολιτεία σου, στὴν πνευματική σου ἀξία. Ἦταν μόνο μία ἐπισφράγιση τῶν ἀγώνων σου γιὰ τὸ Μοναστήρι σου καὶ τὶς ἀφανεῖς ὑπηρεσίες σου στὸν εὐλογημένο λαὸ τοῦ Θεοῦ μας.

Ἡ θλίψη μας γιὰ τὴ μετάστασή σου, Γέροντά μου μετατρέπεται σὲ χαρμολύπη καὶ αὐτὴ σὲ χαρά. Καὶ τοῦτο γιατὶ πιστεύουμε ἀκράδαντα ὅτι ὁ θάνατος γιὰ τὸν Χριστιανὸ εἶναι ἀρχὴ πανηγυριοῦ, ἀρχὴ χαρᾶς. Ἐμεῖς «οἱ ζῶντες, οἱ περιλυπόμενοι» εἴμαστε γεμάτοι ἀπὸ χαρμολύπη.

Λύπη γιὰ τὴν πρόσκαιρη ἀπουσία σου, χαρὰ ὅμως γιατὶ εἴμαστε βέβαιοι γιὰ τὴν ἀνάπαυσή σου στὴν Ἄνω Ἱερουσαλήμ. Εἴμαστε βέβαιοι ὅτι θὰ σὲ συναντήσουμε στὴν ἀτελεύτητη μακαριότητα, ἂν ἐμᾶς μᾶς ἀξιώσει αὐτῆς τῆς τιμῆς ὁ Κύριος μὲ τὶς δικές σου πρεσβεῖες.

Καὶ τοῦτο, γιατὶ ὁ θάνατος δὲν εἶναι ἡ ἀρχὴ μιᾶς ἀξημέρωτης νύχτας, ὅπως λέγει ὁ ποιητὴς Γ. Δροσίνης, ἀλλὰ μιᾶς ἀβράδιαστης ἡμέρας. Θὰ μᾶς ὑποδεχθεῖς στὴν Ἄνω Ἱερουσαλήμ, καὶ πρέπει νὰ θεωροῦμε μακάριους τοὺς ἑαυτούς μας ποὺ σὲ γνωρίσαμε, ποὺ σὲ ἔστειλε ὁ Κύριος στὸ δρόμο τῆς ζωῆς μας νὰ τὸν ὀμορφήνεις, καὶ τώρα νὰ σὲ ἔχουμε ἔχουμε τὸν πνευματικό μας συγγενῆ στὸν οὐρανό.

Ἔτσι μᾶς μακαρίζει καὶ ὁ Προφήτης Ἠσαΐας, ποὺ λέγει: «Μακάριος ὃς ἔχει σπέρμα ἐν Σιὼν καὶ οἰκείους ἐν Ἰερουσαλήμ» (Ἠσ. λα΄ 9). 

Χριστέ μου,

Σ’ εὐχαριστοῦμε γιὰ τὴν ἄκρα Σου ἀγαθότητα καὶ φιλανθρωπία, ἡ ὁποία μᾶς ἔδωσε τὸ μεγάλο ἀπόστολό Σου Βαρνάβα ὄχι μόνο ὡς φωτιστὴ τῆς ἀγαπημένης μας Κύπρου, ἀλλὰ καὶ ὡς ἄγρυπνο φύλακα καὶ ῥύστη ἑτοιμότατο τῶν οἰκετῶν Σου ἀπὸ κάθε θλίψη καὶ ἀνάγκη στοὺς αἰῶνες.

Σ’ εὐχαριστοῦμε ἐπίσης γιὰ τὸ ὅτι ἀνέδειξες τὸν τάφο του πηγὴ ἀνεξάντλητη καὶ βρύση ἰαμάτων ἀστείρευτη.

Ὄχι λιγώτερο Σ’ εὐχαριστοῦμε καὶ γιὰ τὸ Γέροντα Γαβριήλ, τὸν τελευταῖο Ἱερομόναχο τῆς Μονῆς τοῦ Ἀποστόλου Σου καὶ ἄξιο Καθηγούμενο της «ἐν ἐξορίᾳ», ποὺ μᾶς τὸν χάρισες τόσα χρόνια, γιὰ νὰ μᾶς παρηγορεῖ, νὰ μᾶς ἐνισχύει πνευματικά, νὰ μᾶς τρέφει μὲ τὸ οὐράνιο μάνα τῆς στοργικῆς του ἀγάπης.

Τώρα ἦλθε ἡ ὥρα νὰ τὸν πάρεις κοντά Σου. Σὲ εὐχαριστοῦμε, γιατὶ μᾶς δίνεις ἄλλη μία εὐκαιρία νὰ ἔχουμε πρεσβευτή μας στὴ Μεγαλωσύνη Σου τὸ Γέροντα Γαβριήλ. Πιστεύουμε ὅτι, ὅπως τὸν ἄκουγες προσευχόμενο καὶ τοῦ ἐκπλήρωνες τὶς εὐγενεῖς ἐπιθυμίες, ἔτσι θὰ τὸν ἀκοῦς καὶ τώρα καὶ θὰ στέλνεις τοὺς Ἁγίους Σου Ἀγγέλους νὰ μᾶς ἁπαλύνουν τοὺς βιοτικοὺς πόνους, νὰ μᾶς βοηθοῦν στὴν ἐπίλυση τῶν προβλημάτων μας καὶ στὸν ἀνηφορικό μας Γολγοθᾶ γιὰ κατάκτηση τῆς ἀρετῆς.

Πιστεύουμε ὅτι τὴν προσδοκία του γιὰ ἐλευθέρωση τῆς Μονῆς του θὰ τὴν κάνεις πράξη τώρα, ποὺ ὁ Γέροντας θὰ βρίσκεται κοντά Σου καὶ θὰ πρεσβεύει ἀκατάπαυστα γι’ αὐτήν. 

Μὲ τὶς εὐχές, λοιπόν, Κύριε, τοῦ Γέροντος Γαβριήλ, κατάπεμψον σὲ ὅλους μας τὰ ἐλέη Σου καὶ ἐλευθέρωσε ἐμᾶς καὶ τὴν εὐλογημένη μας πατρίδα ἀπὸ τοὺς ὁρατοὺς καὶ νοητοὺς ἐχθρούς μας, ποὺ καραδοκοῦν νὰ μᾶς ρίξουν στὴν ἀπελπισία, στὴ φθορά, στὴν ἐξαθλίωση, στὸν ἀφανισμὸ καὶ τὴ συντριβή μας.

Δρ. Χαραλάμπης Μπούσιας

Μέγας Υμνογράφος της των Αλεξανδρέων Εκκλησίας