Εγκαίνια του παλαιού ναού του Μεγάλου Αντωνίου στην κοινότητα Σπήλια

Σύμφωνα με την προβλεπόμενη εκκλησιαστική τάξη και τη δέουσα πανηγυρική λαμπρότητα, τελέσθηκαν τα Εγκαίνια του παλαιού ναού του Μεγάλου Αντωνίου στην κοινότητα  Σπήλια το Σάββατο, 30 Ιουλίου 2016, από τον Πανιερώτατο Μητροπολίτη Μόρφου κ. Νεόφυτο, συμπαραστατούμενο από κληρικούς της Μητροπόλεώς μας και παρουσία πολλών πιστών, κατοίκων και αποδήμων της κοινότητας, καθώς και από την ευρύτερη μητροπολιτική μας περιφέρεια.

Το απόγευμα της Παρασκευής, 29ης Ιουλίου 2016, στις 6 μ.μ., ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου κ. Νεόφυτος προσεκόμισε στο ναό  του Αγίου Αντωνίου  μαρτυρικά λείψανα των αναιρεθέντων οσίων αββάδων της ιεράς μονής του Οσίου Σάββα του Ηγιασμένου και της ιεράς μονής του Οσίου Θεοδοσίου του Κοινοβιάρχου Ιεροσολύμων, καθώς και του αγίου νεομάρτυρος Γεωργίου του Κυπρίου, τα οποία εναπέθεσε στο άγιο Δισκάριο επί της αγίας Τραπέζης, όπως ορίζει η εκκλησιαστική τάξη των Εγκαινίων. Ακολούθως τελέστηκε ο Πανηγυρικός Εσπερινός και κατόπιν ο Όρθρος. Την επομένη, Σάββατο 30  Ιουλίου 2016, έλαβαν χώρα η Ακολουθία των Εγκαινίων και Αρχιερατική Λειτουργία, προεξάρχοντος του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

Ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης Μόρφου στον λόγο του, κατά τη διάρκεια του Εσπερινού, αναφέρθηκε στην τελετή των Εγκαινίων ενός ναού και επισήμανε λέγοντας ότι, «κάθε Ορθόδοξος ναός θέλει να εγκαινιαστεί διότι είναι έμψυχος και η ψυχή ενός ναού είναι το Άγιο Πνεύμα. Και το Άγιο Πνεύμα θέλει να είναι συνεχώς παρών στο σώμα της Εκκλησίας, που δεν είναι άλλο από το θεανθρώπινο σώμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού. Η Ορθόδοξη Εκκλησία αντιμετωπίζει την αγία Τράπεζα, καθώς και όλο τον ναό, όπως το σώμα ενός χριστιανού, τη βαπτίζει και τη μυρώνει όπως βαπτίζομε και μυρώνομε ένα παιδί μας και στη συνέχεια τελείται η θεία Λειτουργία. Διότι ο στόχος κάθε βαπτισμένου και μυρωμένου, είτε αυτός είναι άνθρωπος, είτε Αγία Τράπεζα είναι να ενώνεται το κτιστό με το Άκτιστο, ο Δημιουργός με το δημιούργημα, ο Θεός με τους ανθρώπους, γι’ αυτό και η Λειτουργία είναι το τέλος αλλά και η αρχή της αιωνίου ζωής»

Ανήμερα των Εγκαινίων και μετά το πέρας της Θείας Λειτουργίας, ο ιερέας της κοινότητας των Σπηλιών π. Κυριακός Παπαγιάννης αναφέρθηκε στην πολύχρονη προσπάθεια αναπαλαίωσης του παλαιού ναού του Αγίου Αντωνίου, κι αφού ευχαρίστησε όλους όσους συνέβαλαν στο έργο της αναπαλαίωσης αλλά και στην τελετή των Εγκαινίων, προσέφερε αναμνηστικό ενθύμιο στον Πανιερώτατο αντίγραφο της εικόνας της Παναγίας της Σπηλιώτισσας και του Αγίου Αντωνίου. Ακολούθως τιμήθηκαν οι κ.κ.  Αντώνιος Καρής (κοινοτάρχης Σπηλιών)  και Μιχαήλ Παραπάνος (νεωκόρος) , για την προσφορά και διακονία τους στην κοινότητα και στην Εκκλησία, καθώς και ο Σύνδεσμος Αποδήμων Σπηλιών.

Ο Μητροπολίτης Μόρφου στον δικό του λόγο για να δείξει πόσο σημαντική είναι η τέλεση των εγκαινίων για ένα ναό,  αναφέρθηκε σ’  ένα περιστατικό που συνέβη πριν από μερικά χρόνια στο ευλογημένο χωριό Σαράντι που ευρίσκεται στη Μαδαρή, στην ορεινή περιοχή της μητροπολιτικής περιφέρειάς Μόρφου, του οποίου ο ναός είναι αφιερωμένος στους αγίους ισαποστόλους βασιλείς Κωνσταντίνο και Ελένη.

«Ο ναός αυτός είχε παραμείνει για αιώνες ανεγκαινίαστος, πράγμα που αγνοούσαμε. Οπόταν, μια μέρα εμφανίσθηκε η αγία βασιλομήτωρ Ελένη σε μία ευλαβή γυναίκα, την κα Αλεξάνδρα, που κατάγεται από το Σαράντι, αλλά διαμένει στη Λευκωσία, και της ζητούσε επίμονα «το μύρωμα του οίκου της», όπως ακριβώς της είπε. Πράγματι, η κα Αλεξάνδρα πηγαίνει στον τότε ιερέα της κοινότητας, μακαριστό π. Στυλιανό, και του αναφέρει αυτά που την πρόσταξε η αγία. Ο πάτερ, προβληματισμένος, της λέει· «Κόρη μου, η εκκλησία αυτή έχει τοιχογραφίες του 16ου αιώνα! Είναι δυνατόν να είναι αμύρωτη; Πήγαινε, και να προσέχεις από τα οράματα και να μην τα πιστεύεις.» Και η κα Αλεξάνδρα φεύγει σιωπηλή.

Εν τω μεταξύ η ευλαβής γυναίκα ασθένησε και, μετά από ένα χρόνο, της παρουσιάζεται και πάλιν η αγία Ελένη και της λέει· «Αλεξάνδρα,εγώ θα σε κάνω καλά, αλλά δεν μου κάνατε αυτό που ζήτησα πέρυσι.» «Αγία μου», της λέει η Αλεξάνδρα, «πήγα στον πάτερ και του το ανέφερα, αλλά μου απάντησε ότι η εκκλησία  δεν είναι δυνατόν να είναι αμύρωτη τόσους αιώνες!» Και η αγία της απαντά· «Όχι,κόρη μου, δεν είναι μυρωμένη! Να πας εφέτος στον εσπερινό της εορτής, που θα είναι και ο Δεσπότης, και να του το αναφέρεις.» Και όντως, η ευλαβής αυτή γυναίκα ήρθε στον Εσπερινό και, μετά το πέρας του,  μου ανέφερε το περιστατικό με την αγία Ελένη, ότι δηλαδή της είχε εμφανισθεί δυο φόρες και της είπε ότι η εκκλησία της θέλει μύρωμα.

Στο άκουσμα του αιτήματος αυτού κι όταν ο ναός άδειασε, εισήλθαμε στο Ιερό μαζί με τον πατέρα Στυλιανό, κι αρχίσαμε να ψάχνουμε την αγία Τράπεζα για να διαπιστώσουμε αν όντως είχαν γίνει εγκαίνια. Ο εγκαινιασμός ενός ναού φαίνεται αν στο κέντρο της αγίας Τράπεζας, στην οπή, που ονομάζεται «φυτόν», έχουν τοποθετηθεί μέσα λείψανα αγίων μαρτύρων και έχουν σφραγιστεί με κηρομάστιχο, κι αν οι τέσσερις γωνίες είναι κλειστές πάλι με κηρομάστιχο, αφού προηγουμένως έχουν τοποθετηθεί σε κάθε γωνία η εικόνα ενός από τους τέσσερεις Ευαγγελιστές.

Ψάχνοντας λοιπόν στο κέντρο και τις γωνίες της αγίας Τράπεζας, δεν βρήκαμε κανένα σημείο Εγκαινίου. Επιπλέον, ερευνώντας από κάτω για να δούμε αν υπήρχε ο κίονας, επάνω στον οποίο επικάθεται η αγία Τράπεζα και όπου ενίοτε αποθέτονταν παλαιά τα μαρτυρικά λείψανα, και βλέποντας ότι υπήρχε ένα μικρό κολωνάκι με τούβλα που δεν την ακουμπούσε, τότε γυρνάω και λέω στον πατέρα Στυλιανό· «Η αγία Ελένη έχει δίκιο, πάτερ μου. Πρέπει να τελέσουμε τα Εγκαίνια του ναού της!» Τη δε ημέρα των Εγκαινίων, την ώρα του μυρώματος, ευωδίασε όλη η εκκλησία των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης. Και σκέφθηκα τότε· «Πόσο χάρηκε η αγία Ελένη από το μύρωμα, τα Εγκαίνια του ναού της!»  

Μετά το πέρας των Εγκαινίων και της Θείας Λειτουργίας, δόθηκε στους πιστούς αναμνηστικό έντυπο των Εγκαινίων, διάφορα άλλα αναμνηστικά και παρατέθηκε τιμητική δεξίωση για όλους τους παρευρισκομένους.

Ι. Μ. Μόρφου