Αναστάσιμη Λειτουργία στον Άγιο Γεώργιο των Ξαλώνων

Εκατοντάδες Ζωδιάτες, Μορφίτες και πρόσφυγες και μη προσήλθαν σήμερα στην αρχιερατική αναστάσιμη θεία Λειτουργία που τελέστηκε για πρώτη φορά μετά από 41 χρόνια στο κατεχόμενο εξωκκλήσι του Αγίου Γεωργίου των Ξαλώνων στην Κάτω Ζώδια, προϊσταμένου του Πανιερωτάτου Μητροπολίτου Μόρφου κ. Νεοφύτου.

Οι πιστοί με τον προσήκοντα σεβασμό συμμετείχαν στην αναστάσιμη θεία Λειτουργία συνενώνοντας τη μνήμη τους με τις πάνδημες θείες Λειτουργίες που γινόντουσαν πριν την κατοχή, ειδικότερα με την Τρίτη της Λαμπρής που πανηγύριζε ο ναός.   

Μετά την οπισθάμβωνον ευχήν, κατά τη συνήθη αναστάσιμη λιτανεία, οι πιστοί περιέφεραν τις εικόνες της Αναστάσεως, του Αγίου Γεωργίου και το ιερόν Ευαγγέλιον που κρατούσαν οι ιερείς  γύρω από τον ναό και έψαλλαν όλοι μαζί το Χριστός Ανέστη.

Ο Μητροπολίτης Μόρφου Νεόφυτος με βαθειά συγκίνηση αλλά και με αναστάσιμη χαρά μετά το Χριστός Ανέστη ανέφερε μεταξύ άλλων: «Είναι πολύ σημαντικό αυτό που γίνεται σήμερα, αυτή τη στιγμή, που οι χριστιανοί αυτής της πονεμένης γης εορτάζουν τη μεγάλη εορτή της Αναστάσεως. Εδώ, στον άγιο Γεώργιο των Ξαλώνων, που οι πρωτινοί Ζωδιάτες του έδωσαν αυτό το προσωνύμιο για να θυμούνται ότι στα «Έξω αλώνια» έχουν έναν άγιο που τους περιμένει και τους συντροφεύει στις γεωργικές κι αγροτικές εργασίες τους.  

Σε αυτήν την εκκλησία ερχόμαστε όλοι πριν από 41 χρόνια για να ακούσουμε το αναστάσιμο μήνυμα, τον διθύραμβο της Εκκλησίας μας, το Χριστός Ανέστη, από τα χείλη του παπά -Χαράλαμπου, του παπά – Πολύβιου, των παλαιών ιερέων που μνημονεύσαμε τα ονόματα τους:  Γεωργίου, Λοΐζου, Χαραλάμπους, Σολομώντος, Πέτρου και Ιωάννου των πρεσβυτέρων, αλλά και των λαϊκών κι ευσεβών ανθρώπων της κοινότητας μας που διακόνησαν το χωριό μας, τους συγχωριανούς μας και την Ορθόδοξη πίστη:  Ιωακείμ, Χαραλάμπη, Αντρέα, Αντρέα, Νεάρχου και τόσων άλλων κεκοιμημένων αδελφών που πολύ θα ήθελαν σήμερα να είναι μαζί μας, αλλά εκοιμήθησαν και τελειώθησαν στην προσφυγιά.

Σε αυτή την εκκλησία είχαν τη συνήθεια να έρχονται πολλές ζωδιάτισσες από τη Ζώδια και πολλές μορφίτισσες από τη Μόρφου, καθότι η εκκλησία αυτή ενώνει τις δύο μεγάλες αυτές κοινότητες, της Μόρφου και της Ζώδια. Ερχόντουσαν λοιπόν, λίγο πριν τη δύση του ήλιου  για ν’  ανάψουν το καντήλι του Αγίου Γεωργίου των Ξαλώνων. Πριν από πολλά χρόνια, ένα απόγευμα, ήρθε και μια ευλογημένη κι αγιασμένη γιαγιά, η Παναγιωτού μαζί με την κόρης της, τη Θεογνωσία Γελάση. Σημειώστε δε, ότι ο βίος της γιαγιάς  Παναγιωτούς, είναι καταγεγραμμένος και δημοσιευμένος από αγιορείτες πατέρες στο βιβλίο «Ασκητές μέσα στον κόσμο» και, η κόρη της η Θεογνωσία, εκοιμήθη πλήρης ημερών πριν από μερικούς μήνες.

Όταν έφτασαν οι δύο γυναίκες εδώ, βρήκαν την πόρτα της εκκλησίας κλειστή και δεν μπορούσαν να την ανοίξουν. Τότε λέει  η απλή κι ενάρετη Παναγιωτού, «άγιέ μου Γεώργιε είσαι μέσα; Θέλεις μας να έρθουμε; Άνοιξε την πόρτα σου.»,  κι ακούν φωνή να εξέρχεται εκ του ιερού βήματος, «είμαι μέσα ελάτε!» Τους φάνηκε παράδοξο κι επανέλαβαν, «είσαι μέσα να έρθουμε;», «είμαι μέσα είπα, ελάτε», κι άνοιξε η πόρτα και εισήλθαν και δεν ήταν κανείς ορατός, αλλά ήταν η αόρατος χάρις του αγίου Γεωργίου. Βλέπετε, και τότε ο άγιος Γεώργιος ήταν μέσα και σήμερα είναι μέσα και πάντα θα μας περιμένει.  

Μπορεί να ήρθαν τα δύσκολα χρόνια του διχασμού, της προσφυγιάς, της αμαρτίας, του πλούτου, της πλεονεξίας και του «αππώματος» (έπαρσις), αλλά τώρα ζούμε το υμνογραφικό «πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν».

Τώρα μας δίδεται μια δεύτερη ευκαιρία από τον Θεό για να βρούμε μετάνοια, συγχωρώντας όλους, όπως ακούσαμε πριν από λίγο στον δοξαστικό ύμνο της Αναστάσεως που βάζει σαν βασική προϋπόθεση για να πούμε το Χριστός Ανέστη τη συγχωρητική διάθεση: «Αναστάσεως ημέρα, και λαμπρυνθώμεν τη πανηγύρει, και αλλήλους περιπτυξώμεθα. Είπωμεν αδελφοί, και τοις μισούσιν ημάς· Συγχωρήσωμεν πάντα τη Αναστάσει, και ούτω βοήσωμεν· Χριστός ανέστη εκ νεκρών, θανάτω θάνατον πατήσας, και τοις εν τοις μνήμασι, ζωήν χαρισάμενος».

Αναχωρώντας σε λίγο για τους τόπους της προσωρινής σας προσφυγιάς, θα περάσατε από τα περβόλια και τα σπίτια σας. Μην ξεχάσετε, μετά από αυτή τη θριαμβευτική αναστάσιμη  θεία Λειτουργία που τελέσαμε σήμερα, να πείτε, «συγχωρέστε με περβόλια μου που δεν σας κράτησα και δεν σας φύλαξα όπως σας παρέλαβα από τον πατέρα μου και τον παππού μου». «Συγχώρα με Τίμιε Σταυρέ που τώρα δεν μπορώ να σε λειτουργήσω στην εκκλησία σου. Συγχώρα με Αρχάγγελε Μιχαήλ μου που δεν μπορώ να σε λειτουργήσω. Συγχώρεσε με Παναγία μου Αφέγγα που είσαι ερείπιο βομβαρδισμένο και δεν μπορώ να σου πω ένα Κύριε Ελέησον. Συγχώρεσε με ευλογημένο χώμα της Ζώδιας που το δικό μου σώμα περίμενες να εισέλθει στη δική σου προέλευση και τώρα είμαι ξένο από εσένα».

Ερχόμενοι εδώ πριν από τη θεία Λειτουργία, περάσαμε από το λεηλατημένο και συλημένο νεκροταφείο της Κάτω Ζώδιας, που έχουμε εκεί ενταφιασμένους τους παππούδες και τους πατεράδες μας, κι ενώ κάναμε τρισάγιο σε τάφους ανοικτούς και σε σταυρούς διαλυμένους, μέσα μου ένιωσα τη χαρά αυτών των ανθρώπων που περιμένουν το δικό μας Κύριε Ελέησον, το δικό μας  Χριστό Ανέστη. Που περιμένουν τη δική μας μετάνοια και συγχώρηση, διότι για να μπορούμε να μιλούμε όλων αυτών των ψυχών σημαντική προϋπόθεσή είναι να έχουμε κι εμεις συγχωρητικό φρόνημα, σε μια εποχή που μάθαμε όλοι μας να ψάχνουμε τα αίτια για αυτά που περνάμε πάντα στους άλλους. Έχουμε κι εμείς ευθύνη, ίσως τη μεγαλύτερη, γιατί εμείς οι Ορθόδοξοι, είμαστε οι κάτοχοι της αλήθειας.

Ευλογημένοι να είστε που σήμερα συμμετείχατε σε αυτήν την πρώτη λειτουργία στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου των Ξαλώνων μετά από 41 χρόνια, διότι με αυτές τις ευλογημένες θείες Λειτουργίες που κάνουμε στην πονεμένη γη μας, ανανεώνουμε την ανάσταση, την ενότητα και την ελπίδα για αυτόν τον ευλογημένο κι αγιασμένο τόπο.

Και να ξέρετε μετά βεβαιότητος ότι έρχεται ώρα μέσα από σχέδιο του Θεού που όλοι Ελληνοκύπριοι, Τουρκοκύπριοι, Αρμένιοι, Μαρωνίτες  θα έχουν τη θέση τους ο καθένας στον τόπο της γενέσεως τους, αρκεί εμείς να έχουμε εντονότερο το αναστάσιμο και συγχωρητικό φρόνημα.

Έτη πολλά ευλογημένα ελεύθερα κι αναστάσιμα.

Ι. Μ. Μόρφου

Φωτογραφίες: Χριστόδουλος Χατζηχριστοδούλου