Πασχαλινή Εγκύκλιος Αρχιεπισκόπου Κύπρου

Γεμάτη με μηνύματα ελπίδας η φετινή πασχαλινή εγκύκλιος του Αρχιεπισκόπου Κύπρου σε μια συνειδητή προσπάθεια να «αναστήσει» το φρόνημα του δοκιμαζόμενου ελληνισμού και χωρίς κανένα δισταγμό, προσφέρει εκ νέου το χέρι της Εκκλησίας προς τους πολίτες, στη διάθεση των οποίων, όπως διαβεβαιώνει, θέτει ολόκληρη την εκκλησιαστική περιουσία.

Ο Μακαριώτατος παρουσιάζεται βέβαιος, ότι οι οικονομικές δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα ο κυπριακός ελληνισμός και η κατήφεια που προκαλούν θα παρέλθουν, υπενθυμίζοντας ότι η Ανάσταση του Κυρίου, αποτελεί διαβεβαίωση, ότι οι δοκιμασίες δεν είναι η τελευταία λέξη του Θεού για τον άνθρωπο.

Παράλληλα, δίδει έμφαση στο κυπριακό, εφιστά την προσοχή όλων και προειδοποιεί, ότι δεν θα πρέπει με κανένα τρόπο να παραμεληθεί και να οδηγηθεί η Κύπρος, υπό το βάρος των οικονομικών δυσκολιών, σε απαράδεκτους συμβιβασμούς, καθώς, όπως αναφέρει χαρακτηριστικά «θα κλάψομε επί των ερειπίων» και δεν θα υπάρχει δυνατότητα επανόρθωσης.

Ακολουθεί ολόκληρη η πασχαλινή εγκύκλιος του Αρχιεπισκόπου:
 

†ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
ἐλέῳ Θεοῦ, Ἀρχιεπίσκοπος Νέας Ἰουστινιανῆς
καί πάσης Κύπρου,
Παντί τῷ Χριστεπωνύμῳ Πληρώματι τῆς Ἁγιωτάτης Ἀποστολικῆς
Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου,
Χάριν, εἰρήνην καί εὐλογίαν παρά τοῦ ἐνδόξως ἐκ νεκρῶν
Ἀναστάντος Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Χριστός Ἀνέστη!

Τό ψαλμικό «τό ἑσπέρας αὐλισθήσεται κλαυθμός καί εἰς τό πρωί ἀγαλλίασις» (Ψαλμ.29,6) βρῆκε πλήρη ἐφαρμογή στήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου. Χθές ἀκόμη, «τά πάντα συνέπασχον τῷ τά πάντα κτίσαντι» καί σήμερον «χαρᾶς τά πάντα πεπλήρωται». Προχθές «ὁ ἥλιος ἐσκοτίζετο» καί σήμερα, «λίαν πρωί», ἀνέτειλε ὁ «Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης». Μεταξύ τοῦ ἀπογεύματος τῆς Παρασκευῆς καί τῆς πρωίας τῆς Κυριακῆς συντελεῖται ὁλόκληρη κοσμογονία.

Ἐπλανήθη, τότε, ὁ διάβολος ὅταν διά τῶν ὀργάνων του ἐσταύρωσε τόν Υἱόν τῆς Παρθένου. Δέν μπόρεσε νά διακρίνει ὅτι ἦταν καί Υἱός Θεοῦ, πώς δέν ἦταν μόνο Υἱός ἀνθρώπου.

Ἠπατήθη καί ὁ Ἅδης ὅταν ἐδέχετο τόν Χριστό. «Ἔλαβεν ὅπερ ἔβλεπε καί πέπτωκεν ὅθεν οὐκ ἔβλεπεν». Ἔβλεπε τόν ἄνθρωπο. Δέν μπόρεσε νά διακρίνει τόν Θεό. Ἀλλ’ ὁ Κύριος ἔπαθεν ὡς ἄνθρωπος καί ἀνέστη ὡς φιλάνθρωπος Θεός. Γι’ αὐτό καί «Ἅδης στενάζει καί θάνατος ὀδύρεται καί κόσμος ἀγάλλεται καί πάντες συγχαίρουσι».

Ἡ χαρά ἀπό τήν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου εἶναι τόσο μεγάλη πού δέν μπορεῖ νά ἐπισκιασθεῖ ἀπό τήν κατήφεια καί τή θλίψη τῶν ἡμερῶν, λόγω τῆς οἰκονομικῆς δυσπραγίας πού ἐνέσκηψε στήν πατρίδα μας. Οὔτε οἱ  ἐπαχθεῖς ὅροι τῶν μνημονίων, πού σύγχρονοι Πιλᾶτοι καί Ἡρῶδες, ἐπέβαλαν στόν λαό μας μποροῦν νά τήν ἐξαλείψουν. Γιατί ἡ χαρά τήν ὁποία ἐξαγγέλει ἡ «λαμπροφόρος ἡμέρα τῆς ἐγέρσεως» δέν εἶναι ἡ ἐξωτερική, ἡ περιστασιακή καί αἰσθησιακή χαρά τοῦ κόσμου τούτου. Εἶναι ἡ ἐσωτερική χαρά πού ἐκφράζεται ὡς ψυχική ἀταραξία καί ἀνδρεία λόγῳ τῆς βεβαιότητας γιά τήν τελική ἔκβαση τῶν πραγμάτων, κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί ὄχι κατά τίς ἐπινοήσεις τῶν ἀνθρώπων. Εἶναι ἡ χαρά ἐκείνη τήν ὁποία «οὐδείς αἴρει ἀφ’ ἡμῶν» (Ἰωάν. 16,22).

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ μᾶς διαβεβαιώνει ὅτι ἔστω κι ἄν οἱ θλίψεις καί οἱ δοκιμασίες εἶναι συχνές στή ζωή μας, δέν ἀποτελοῦν τήν τελευταία λέξη τοῦ Θεοῦ γιά τόν ἄνθρωπο• ὅπως ἀκριβῶς καί ὁ Σταυρός δέν ἦταν ἡ τελευταία πράξη γιά τόν Χριστό. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ δέν ἦταν τραγωδία ἀλλά ἡ λύση τῆς τραγωδίας. Τό ἴδιο καί οἱ θλίψεις• ὁδηγοῦν τούς ἀνθρώπους σέ μιάν ὑπέρβαση τῶν δυσκολιῶν καί σέ μιά νέα ἀντίκρυση τοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς τους. Ὅπως ἡ τελική ἔκβαση τοῦ Θείου Πάθους ὑπῆρξεν ἡ νίκη καί ὁ θρίαμβος, τό ἴδιο τέλος θά ἔχει καί κάθε ὑπόθεση τῶν πιστῶν, διότι «ὁ ἐγείρας τόν Κύριον καί ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διά τῆς δυνάμεως αὐτοῦ» (Α΄ Κορ. 6,14 ).

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ βεβαιώνει, ἀκόμη, ὅτι ἡ ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ καταργεῖ κάθε ἀνθρώπινη προσπάθεια πού ἀντιβαίνει στό Θεῖο θέλημα καί ἐναντιοῦται στό πάνσοφο σχέδιό Του. Εἶναι ἡ αἰώνια διαβεβαίωση καί ἐγγύηση ὅτι «αἱ ἐναντίαι δυνάμεις» οὐδέποτε κατισχύουν τοῦ Θεοῦ. Φυσική συνέπεια τοῦ Σταυροῦ καί λογικό ἐπακόλουθο τοῦ τάφου ἀναμενόταν νά ’ναι ἡ φθορά καί ὁ ἀφανισμός. Κι ὅμως, πέραν ἀπό τά ἀνθρώπινα μέτρα καί τούς ἀνθρώπινους ὑπολογισμούς ἐπήγασε ἡ Ἀνάσταση. Ἀπό τήν ἀπέλπιδα κατάσταση τοῦ θανάτου ἀνέτειλε ἡ χαρά τῆς ἀφθαρσίας καί ἡ «ἐλπίς ἡ μένουσα εἰς τόν αἰῶνα». Ὁ Χριστός μέ τήν Ἀνάστασή του κατέλυσε τό κράτος τοῦ κακοῦ καί τῆς ἁμαρτίας καί ἐνέκρωσε τόν θάνατο.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

«Ἀνάστασιν Χριστοῦ θεασάμενοι» καί «ταύτης τήν πεῖραν εἰληφότες», δέν θά πρέπει νά ἀποθαρρυνόμαστε ἀπό σταυρούς καί δοκιμασίες, οὔτε καί ἀπό τήν παράταση καί τήν πρόσκαιρη ἐπικράτηση τῶν δυνάμεων τοῦ κακοῦ. Γεμάτοι ἀπό τή μοναδική χαρά τῆς Ἀναστάσεως, ἄς «προσέλθωμεν λαμπαδηφόροι τῷ προϊόντι Χριστῷ ἐκ τοῦ μνήματος ὡς νυμφίῳ καί συνεορτάσωμεν ταῖς φιλεόρτοις τάξεσι Πάσχα Θεοῦ τό σωτήριον».

Οἱ οἰκονομικές δυσκολίες καί ἡ κατήφεια πού προκαλοῦν, εἴμαστε σίγουροι ὅτι γρήγορα θά παρέλθουν. Δίδουν, μάλιστα, τήν εὐκαιρία, σ’ ὅσους μποροῦν, νά ἐπιδείξουν τά φιλεύσπλαχνα αἰσθήματά τους πρός τούς ἔχοντες ἀνάγκη. Οἱ προτροπές τῆς Ἐκκλησίας: «ἐλαίῳ εὐποιΐας τάς κεφαλάς ἀλείψωμεν» καί «δώσωμεν πεινῶσιν ἄρτον καί πτωχούς ἀστέγους εἰσαγάγωμεν εἰς οἴκους» εἶναι πάντα καί ἰδιαίτερα τώρα ἐπίκαιρες. Ἡ Ἐκκλησία θέτει, λοιπόν, στή διάθεση τοῦ λαοῦ ὅλη τήν περιουσία της προκειμένου αὐτός νά μή δυστυχήσει καί νά σωθεῖ ἡ Οἰκονομία τοῦ τόπου• εἶναι δέ διατεθειμένη, ὅπως καί πολλές ἄλλες φορές ἔπραξε, κατά τή διάρκεια τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου, καί τά τιμαλφῆ τῶν ναῶν καί αὐτά ἀκόμα τά ἱερά σκεύη νά διαθέσει γιά τή διάσωση τῆς πατρίδας.

Δέν θά πρέπει, ὅμως, μέ κανένα τρόπο, οὔτε καί γιά μιά στιγμή νά ξεχαστοῦμε στά οἰκονομικά προβλήματα καί νά παραμελήσουμε τό ἐθνικό μας θέμα. Πρώτιστο μέλημά μας καί πρώτη προτεραιότητά μας πρέπει νά εἶναι πάντα ἡ δίκαιη ἐπίλυση τοῦ ἐθνικοῦ μας προβλήματος. Ἡ Τουρκία καί οἱ σύμμαχοί της καραδοκοῦν προκειμένου νά ἐκμεταλλευτοῦν τή χαλάρωση τῆς προσοχῆς μας καί νά ἐπιβάλουν τή λύση πού ἐπιδιώκουν. Γι’ αὐτό, ἐξάλλου, καί τά ξένα κέντρα ἐπέβαλαν τόν οἰκονομικό στραγγαλισμό στόν τόπο μας καί ἐπιχειροῦν τήν οἰκονομική κατοχή τῆς πατρίδας μας.

Ἡ ἐθνική ἐπιβίωση δέν μπορεῖ μέ κανένα τρόπο νά συγκριθεῖ οὔτε μέ τήν οἰκονομική κρίση οὔτε καί μέ αὐτή τή φυσική ἐπιβίωση. Εἶναι πράγματα ἀνόμοια. Ὀφείλουμε, πάσῃ θυσία, νά κρατήσουμε ὑψηλό το φρόνημα. Νά μήν ὁδηγηθοῦμε κάτω ἀπό τήν πίεση τῶν οἰκονομικῶν προβλημάτων καί σέ συνθῆκες πανικοῦ, σέ ἀπαράδεκτους συμβιβασμούς. Οἱ δυσχέρειες κάποτε θά ἐκλείψουν. Ἄν ὅμως συγκατατεθοῦμε σέ ἑτεροβαρῆ λύση, πού θά ’ναι καί θνησιγενής, δέν θά ἔχουμε δυνατότητα ἐπανόρθωσης. Θά κλάψουμε ἐπί τῶν ἐρειπίων καί θά ἀναζητήσουμε ἀλλοῦ, ἄλλες, πατρίδες.

Ἀναγνωρίζαμε πάντα ὅτι μακροχρόνιος καί ἀνάντης θά ἦταν ὁ ἀγῶνας μας. Δέν θά πρέπει, λοιπόν, νά καμφθοῦμε ἀπό τίς ἀντιξοότητες. Μέ πίστη στόν Θεό καί στό δίκαιο τοῦ ἀγῶνα μας, ἄς ἀντιμετωπίσουμε μέ θάρρος καί ἐγκαρτέρηση τίς παροῦσες ἀντιξοότητες μένοντας ἀμετακίνητοι στή διεκδίκηση τῶν ἀναφαίρετων δικαιωμάτων μας. Καί νά ’μαστε σίγουροι ὅτι σύντομα καί τόν δικό μας Γολγοθά θά ἀκολουθήσει ἡ Ἀνάσταση.

Μ’ αὐτές τίς σκέψεις καί μέ τή διαβεβαίωση ὅτι ἡ Ἐκκλησία θά παραμείνει κοντά σ’ ὅλους τους ἐμπερίστατους, ἀπονέμουμε τήν πατρική εὐλογία μας σ’ ὅλο το λαό μας, ἐπαναλαμβάνοντας τά λόγια τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου «Θαρσεῖτε• ἐγώ νενίκηκα τόν κόσμον» (Ἰωάν.16,33).

Αὐτοῦ το ἄπειρον ἔλεος καί ἡ εὐλογία εἴησαν μετά πάντων ὑμῶν.

Διάπυρος ἐν Χριστῷ Ἀναστάντι Εὐχέτης

†Ο Κύπρου Χρυσόστομος

Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Κύπρου, 
Ἅγιο Πάσχα 2013.